ភាសាបរទេស ដែលនៅលាយឡំ ច្រើនជាងគេ ក្នុងភាសាខ្មែរយើង សព្វថ្ងៃ គឹភាសាបាលី និង សំស្ត្រឹត។ ភាសាបាលី បានហូរចូលមក ក្នុងភាសាខ្មែរ តាមរយៈពុទ្ធសាសនាហីនយាន។រីឯភាសា សំស្ក្រឹត ហូរចូលតាមរយៈ ពុទ្ធសាសនាមហាយាន និង ព្រាហ្មណ៏សាសនា ។ដោយសារតែហេតុនេះហើយបានជា បានធ្វើ ឲ្យមានជនមួយចំនួនយល់ខុសថា ភាសារខ្មែរ មានដើមកំណើតចេញពីភាសារទាំងពីរខាងលើនេះ។ដើម្បីយល់កាន់តែច្បាស់ពីភាសារទាំងនេះ ជាបន្តសូមស្តាប់ គួន សំបូរ ពណ៌នាដូចតទៅ៖
នៅលើជ្រោយឥណ្ឌូចិនយើងនេះ ជនជាតិខ្មែរដែលស្ថិតនៅក្នុងអម្បូរមន-ខ្មែរ ជាជនជាតិចាស់ជាងគេ ហើយជនជាតិនេះមានវប្បធម៌-អារ្យធម៌របស់ខ្លួនផ្ទាល់យ៉ាងហោចណាស់ក៏ពីរវាង ១លានឆ្នាំ ឆ្នាំ មុនគ.សមកហើយដែរ ។ វប្បធម៌នេះ មានការវិវត្តពីសម័យមួយទៅសម័យ មួយ ពីភាព សម្បូរ បែប ដល់ភាពលូតលាស់រុងរឿងលើគ្រប់វិស័យ។
ដោយផ្អែកលើព្រឹត្តិការណ៍ធំៗ ដែលជាសមិទ្ធផលនៃសង្គម កាលប្រវត្តិសាស្ត្រកម្ពុជា ត្រូវគេបែងចែកជាពីរសម័យកាល គឺសម័យបុរេប្រវត្តិសាស្ត្រ និងសម័យប្រវត្តិសាស្ត្រ ។ គេអាចចែកកាល ឬយុគ នីមួយៗខាងលើនេះជាច្រើនកង់ថែមទៀត ដូចជាសម័យថ្មបរមបុរាណ សម័យថ្មក្រួសបំបែក សម័យលោហធាតុ សម័យប្រវត្តិសាស្ត្រយុគបុរាណ យុគកណ្តាល និងយុគទំនើប ។ ក្នុងសម័យបុរេប្រវត្តិសាស្ត្រដែលបានកើតឡើងចាប់ពីរវាងប្រមាណ ១ លានឆ្នាំ រហូតដល់ស.វទី ១ មុនគ.ស មនុស្សខ្មែរពុំទាន់ ចេះប្រើតួអក្សរ កត់ត្រាសម្រាប់ មនុស្សជំនាន់ ក្រោយ នូវរឿងរ៉ាវសាសនាសេដ្ឋកិច្ច និងនយោបាយនៅឡើយទេ ។ គេគ្រាន់តែចងចាំដោយការទន្ទេញចាំមាត់នូវរឿងរ៉ាវប្រវត្តិសាស្ត្រ សង្គមគ្រួសារតែប៉ុណ្ណោះ ។ បរិបទវប្បធម៌ខាងលើនេះគេអាចប្រៀបនឹងសហគមន៍ខ្មែរលើដូចជាព្នង ទំពួនជាដើមដែលគ្មានប្រវត្តិសាស្ត្រ សរសេរដោយមានតែការបញ្ជាក់ពីថ្ងៃខែរបស់ខ្លួន ។
ប៉ុន្តែការប្រើប្រាស់តួរអក្សរនៅពុំទាន់បានផ្សព្វផ្សាយចូលគ្រប់ច្រកល្ហកពេញប្រទេសនៅឡើយទេ នាសម័យដើមនោះ វាជាបុព្វសិទ្ធិរបស់អ្នកដឹកនាំកំពូល ឬក៏របស់អ្នកលក់ដូរក្នុងទីក្រុងប៉ុណ្ណោះ ។ ព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាមានប្រវត្តិសាស្ត្រប្រចាំជាតិរបស់ខ្លួនជាង ២០០០ ឆ្នាំមកហើយ ។
រីឯការប្រើប្រាស់តួអក្សរក៏មានចំណាស់ដូចគ្នាដែរ ទោះបីជានាគ្រាបឋមនៃប្រវត្តិសាស្ត្រ ការអប់រំការបង្រៀនអក្សរ ឬការផ្សព្វផ្សាយ និងការប្រើប្រាស់តួអក្សរពុំទាន់មានលក្ខណៈទូលំទូលាយក៏ដោយ។
សូមកុំភ្លេចថាអក្សរនេះហើយ មិនគ្រាន់តែជាឧបករណ៍សម្រាប់កត់ត្រាព្រឹត្តិការណ៍ក្នុងសង្គមប៉ុណ្ណោះទេ ក៏ប៉ុន្តែជាយានសម្រាប់ផ្សព្វផ្សាយនូវមនោគមន៍វិជ្ជា សាសនា និងជាមធ្យោបាយសម្រាប់ពង្រីកអំណាចកណ្តាលរបស់ព្រះមហាក្សត្រឬអ្នកដឹកនាំសង្គមនៅពេលនោះផងដែរ។
នៅសម័យអាណានិគមបារាំង, វិវឌ្ឍន៏នៃភាសាខ្មែរ ត្រូវបានបន្ថយល្បឿន ហើយរត់ទៅសំងំក្នុងវត្ត អារាម ដែលមានព្រះសង្ឃ ជួយថែរក្សាទុកអោយ ។នៅពេលនោះបារាំងបានបង្ខំអោយខ្មែរ រៀនភាសាបារាំង ជាយាន ជាផ្លូវការដែលជាបុព្វហេតុនាំអោយខូចប្រយោជន៏ដល់ភាសាជាតិខ្មែរ។
ក្រោយពីប្រទេសកម្ពុជាទទូលបានឯករាជ្យ ពីប្រទេសបារាំងនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៥៣រួចមក ភាសាខ្មែរ ត្រូវបានប្រកាសអោយប្រើជាផ្លូវការ។កំនើតគណះកម្មការវប្បធម៍ មហាវិទ្យាល័យគរុកោសល្យ (អតីតវជ្ជាស្ថានជាតិ គរុកោសល្យ) មហាវិទ្យាល័យអក្សរសាស្ត្រ វិជ្ជាស្ថាន ជាតិខេមរនីយានកម្ម ជំរុញអោយមានការបង្កើត ពាក្យពេចន៏ថ្មីៗ ជាច្រើនទៀត ដើម្បីប្រើការ អោយទាន់សម័យនិយម។ក្រៅពីកំនើតពាក្យបង្កើតថ្មី គេប្រទះឃើញពាក្យបរទេសជាច្រើន ដែលត្រូវគេប្រើលាយឡំ ក្នុងភាសាខ្មែរ ។ ឯល្បាយភាសានេះ កើតទ្បើង នៅពេលដែលខ្មែរ មានទំនាក់ទំនង ជាមួយនិងបរទេស ដូចជា ទាក់ ទងក្នុងកិច្ចការទូត ទេសចរណ៏ ពាណិជ្ជកម្ម សិក្សាអប់រំ ជំនឿសាសនា ។ល។ គេបានកត់សំគាល់ ឃើញថា ភាសាខ្មែរ មានអាយុវែងកាលណា ល្បាយភាសាក៏កាន់តែ កើនឡើងៗ សឹងតែ រកពាក្យសុទ្ធ របស់ខ្លួនពុំឃើញ។
ឯភាសាបរទេស ដែលនៅលាយឡំ ច្រើនជាងគេ ក្នុងភាសាខ្មែរយើង សព្វថ្ងៃ គឹភាសាបាលី និង សំស្ត្រឹត។ ភាសាបាលី បានហូរចូលមក ក្នុងភាសាខ្មែរ តាមរយៈពុទ្ធសាសនាហីនយាន។ ឯភាសា សំស្ក្រឹត ហូរចូលតាមរយៈ ពុទ្ធសាសនាមហាយាន និង ព្រាហ្មណ៏សាសនា ។ ដោយជនជាតិខ្មែរ និយមគោរពសាសនា មកពីប្រទេសឥណ្ឌា នេះហើយ បានជា បាលី-សំស្ត្រឹត ព្រមទាំងក្បួន ខ្នាត វេយយ្យាករណ៏ របស់ភាសានេះ មានឥទ្ធិពលខ្លាំងក្លា មកលើភាសាខ្មែរទាំងមូល ហើយចាក់ ឬស ចាក់គល់ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ដែលជាហេតុ នាំអោយអ្នកខ្លះ លែងមើលឃើញ លក្ខណៈដើម នៃ ភាសាខ្មែរ រួចក៏តាំងចោទថា ភាសាខ្មែរ មានប្រភពមកពី ភាសាបាលី-សំស្ក្រឹត ទៅវិញ។ ការពិត ភាសាទាំងពីរនេះ ចូលមកដល់ប្រទេសខ្មែរ ក្រោយពេលដែលខ្មែរ មានភាសាផ្ទាល់ខ្លួន រួចស្រេច ទៅហើយ ។ ដូច្នេះ ភាសាខ្មែរ ពុំមែនកើតចេញ មកពី ភាសាបាលីសំស្ក្រឹត ឬក៏ថា ភាសាបាលី-សំស្ក្រឹត ជាម្តាយនៃភាសាខ្មែរ ដូច បានមានប្រសាសន៍របស់ទស្សនៈមួយចំនួននោះឡើយ។ ខ្មែរប្រើពាក្យបាលី-សំស្ត្រឹត ជាពាក្យកំចី ដើម្បីបង្គ្រប់ នូវកង្វះខាត តែប៉ុណ្ណោះ។ រីឯពាក្យបាលីសំស្ក្រឹត ទាំងនេះសោតទៀត ក៏ត្រូវកែប្រែ ទាំងសៀងស័ព្ទ ទាំងរូបស័ព្ទ ដើម្បីអោយស្របស្រួល មកនឹងសំដីខ្មែរ ចំណង់ចំណូលចិត្តបែបខ្មែរ។
ខេមរនីយកម្មបែបនេះ ពុំមែនធ្វើ ចំពោះតែពាក្យបាលី-សំស្ក្រឹត ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែចំពោះគ្រប់ភាសា បរទេស ដែលជ្រាបចូលមកក្នុងភាសាខ្មែរ គឺត្រូវ ទទួលការផ្លាស់ប្តូរ អោយមានលក្ខណៈ ជាខ្មែរដូចគ្នា ដែរ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ភាសាបាលី-សំស្ក្រឹត ស្ថិតនៅដាច់អំពីអំបូរខ្មែរ- មន ព្រោះមានវិភតិ្ត នៅក្នុងអំបូរ ឥណ្ឌា-អឺរ៉ុប ឯណោះទេ។ ចំពោះភាសាខ្មែរ ប្រសិនបើយើងសិក្សា អោយស៊ីជំរៅ ទៅលើក្បួនខ្នាត វេយ្យាករណ៏ យើងនឹងបានឃើញ អំពីលក្ខណៈខុសគ្នា រវាងពីភាសាខ្មែរ និងភាសាបរទេស ជាពិសេស ភាសាបាលីសំស្ក្រឹត ។ ភាពខុសគ្នានោះ អាស្រ័យដោយភាសាខ្មែរ មានលក្ខណៈ ពិសេស ធំៗ មួយចំនួន ដូចជា ការបន្លឺសំលេង ចំនួនព្យាង្គស្រៈ ព្យាង្គព្យពា្ជនះ វិធីកំលាយពាក្យ លិង្គ វចនះ និង ក្បួនសម្ព័ន្ធ ។ លក្ខណៈពិសេសនេះ បង្ហាញអោយឃើញថា ភាសាខ្មែរ ជាភាសា ងាយសិក្សា ងាយយល់ជាងពពួកភាសាឥណ្ឌូអឺរ៉ុបឆ្ងាយណាស់។
ការលើកយក លក្ខណៈសំខាន់ៗ ខ្លះៗ នៃភាសាខ្មែរ មកប្រៀបធៀប នឹង ភាសាបរទេស មានភាសា បាលី- សំស្រឹ្កតជាដើម បានបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថា ប្លែកគ្នាឆ្ងាយណាស់ ទាំងផ្នែកសួរ ផ្នែកសព្ទ ផ្នែកស័ម្ពន្ធ ។ ភស្តុតាង ទាំងនេះ បានបញ្ជាក់ថា ភាសាខ្មែរ មានលក្ខណៈពិសេស របស់ខ្លួន ពោលគឺពុំមែនកើតចេញ អំពីភាសា ដទៃ ណាមួយនោះទ្បើយ ។ ទំនាក់ទំនង ជាមួយភាសាបរទេស បានធ្វើអោយមាន ល្បាយភាសាបរទេស ក្នុងភាសាខ្មែរ ក៏ពិតមែន ហើយ ក៏ប៉ុន្តែ ការទទួលឥទិ្ធពល ភាសាបរទេសនេះ តែងប្រព្រឹត្តទៅ ដោយការប្រែសំរួល អោយ ស្របស្រួល ទៅនឹងភាសាជាតិ ជាដរាប តួយ៉ាងដូចជា កម្មវិធី ខេមរនីយកម្ម ចំពោះភាសាបាលី- សំស្ក្រឹត ដូចបានពោល នៅខាងលើ រួចមកហើយ។
ប្រសិនបើយើង បានដឹង បានយល់ អំពីដើមកំណើត និង ក្បួនខ្នាត ដ៏ប្រពៃ នៃភាសាជាតិរបស់យើង ហើយ តើយើងដែលជាខ្មែរ ត្រូវមានករណីយកិច្ចបែបណាដែរបន្តទៅទៀត?នេះជាសំនួរមួយសម្រាប់ប្រជាជនជាពិសេសយុវជនកម្ពុជាទាំងអស់ត្រូវតែយល់ដឹង។
ទោះបីយើង មានការលំបាកខ្លះៗ នៅក្នុង ការសរសេរ ឬ និយាយ ដោយសារឥទិ្ធពលបរទេស មក លើ ភាសាយើងយ៉ាងណា ក៏យើងគប្បីត្រូវមាន ស្មារតីជាតិនិយម ជាប់ជានិច្ច ក្នុងការលើកតំកើង ភាសា ជាតិ ដោយនាំគ្នានិយម ប្រើភាសាជាតិ ក្នុងករណីណាដែលអាច ជៀសវាង ភាសាបរទេសបាន ហើយខំការពារ ភាសាខ្មែរ កុំឲ្យបាត់បង់នៅពេលខាងមុខ៕
(ដោយ៖ អាស្វាដែក)
EmotionEmotion